Zgodnie z ustawą o świadczeniach pielęgnacyjnych, pomoc przysługuje matce lub ojcu lub innym osobom, na których spoczywa obowiązek alimentacyjny. Z pomocy może skorzystać także faktyczny opiekun dziecka niepełnosprawnego z orzeczoną niepełnosprawnością znacznego stopnia. Opiekun musi przy tym zrezygnować z zatrudnienia ze względu na konieczność objęcia dziecka stałą i długotrwałą opieką (lub pomocą innej osoby) w związku z poważnie ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji.

– To wciąż zbyt mało dla tych, którzy jej naprawdę potrzebują – uważa Elżbieta Buczkowska, prezes Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych. Rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego wspierania osób pobierających świadczenie pielęgnacyjne zostało przyjęte na ostatnim posiedzeniu Rady Ministrów 4 października.

Warunkiem przyznania dodatkowego świadczenia jest złożenie przez upoważnioną osobę wniosku o przyznanie pomocy. Wniosek powinien zostać złożony do 31 października br. Osoby, którym świadczenie pielęgnacyjne przyznano po 31 października, będą mieć wydłużony termin na złożenie wniosku o 7 dni, licząc od dnia przyznania świadczenia.

– Przyjęte zmiany nie dość, że są krótkotrwałe, to z pewnością niewystarczające. W sytuacji, kiedy podstawowe świadczenie wynosi 520 zł, dwumiesięczne wsparcie w wysokości 100 zł nic nie wnosi. Nadal nie ma systemowego rozwiązania problemów osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, którzy wymagają ciągłej i stałej opieki pielęgnacyjno-opiekuńczej w wykonywaniu podstawowych życiowych czynności. Czekamy na to rozwiązanie stanowczo za długo – 100 zł to na otarcie łez i uspokojenie sumienia rządzących. Potrzebna jest Ustawa i cały system wsparcia oraz nadzoru nad trybem i warunkami przyznawania i finansowania należnych tym osobom świadczeń – dodaje Elżbieta Buczkowska.